[Filmowo] Mamma Mia: Here We Go Again! (2018)

Mamma mia od zawsze gra w moim sercu. Zespół Abba oczarował mnie już dawno, podobnie jak film z dwa tysiące ósmego roku w reżyserii Phyllidy Lloyd. Nic więc dziwnego, że z wielkim uśmiechem na twarzy udałam się do kina na kontynuację kultowego hitu. Czy jednak wzbudziła we mnie takie same emocje jak jej poprzedniczka?

Mamma mia: Here We Go Again! składa się z muzyki, muzyki i jeszcze raz muzyki! No może z malutkim dodatkiem fabuły. Nie żeby jednak mi to przeszkadzało. Muzyka ta idealnie wpasowywała się w sceny, jakie widzieliśmy na wielkim ekranie. Do kina poszłam po to by poznać uzupełnienie wcześniej poznanej historii i jednocześnie pobawić się przy dźwiękach dobrze znanych i lubianych przeze mnie piosenek. I wszystko to otrzymała.

Akacja filmu dzieje się na dwóch płaszczyznach: rok po zakończeniu wydarzeń pierwszej części i w latach siedemdziesiątych. Miło zaskoczył mnie fakt, że wydarzenia te płynnie się przeplatają. Poznajemy dalsze losy Sophie, jednocześnie przyglądając się przygodom młodej Donny. Choć wydaje się, że historia została opowiedziana odrobinę po łepkach, a okoliczności poznania Sama, Harry'ego i Billa są wręcz kuriozalne, wszystko to wywołuje uśmiech na naszych twarzach i przyjemne uczucie gdzieś w środku.

Dla mnie najważniejszym punktem całego filmu były piosenki. Siedząc w fotelu kinowym, mogłam poczuć się niczym na greckiej wyspie i pełna energii bawić się przy dźwiękach Dancing Queen, Waterloo, Fernando czy Super Trouper. Praktycznie każdej z postaci została poświęcona chwila uwagi, podczas której osoby się w nie wcielające mogły popisać się swoimi wokalnymi zdolnościami. Nikt nie został zaniedbany. I przyznam szczerze, że aktorzy spisali się na medal.

Oczywiście wszystko szło w parze z choreografią. Tutaj także nie mam się do czego przyczepić. Wszystko zostało dograne na ostatni guzik.

Mamma Mia: Here We Go Again! to miła, sentymentalna podróż w przeszłość, powrót do emocji, które towarzyszyły nam podczas oglądania pierwszej części, kolejne spotkanie z przesympatycznymi bohaterami, a także świetna zabawa przy dźwiękach największych przebojów zespołu Abba. Jestem pewna, że film ten to pozycja obowiązkowa dla każdego, kogo dziesięć lat temu zauroczyła pierwsza część. Mnie on zachwycił, rozbawił i jednocześnie wzbudził pewnego rodzaju smutek. Jeśli nie będziecie oczekiwać od fabuły tego filmu zbyt wiele, jestem pewna, że będziecie zadowoleni!